Afgelopen week was ik op een school in gesprek met een moeder. Haar oudste kind zit in groep 5 en wil heel graag alleen naar school fietsen. De moeder vindt hem, zeker omdat de school-thuisroute best lang is, daar nog te jong en onervaren voor. Dat kan ik goed begrijpen. Toen ik vroeg hoe ze nu naar school gaan was het antwoord “ik breng hem met de auto”.
Het gesprek ging vervolgens ongeveer zo:
“en wanneer denk je dat hij wel zelfstandig kan en mag?”
“nou, misschien ergens in groep 6 of 7”
“en tot die tijd blijf je hem met de auto brengen?”
“Uhhh, ja dat denk ik wel”…. ik kreeg het gevoel dat ze al nattigheid voelde….
“en dan in groep 7 stuur je hem alleen op de fiets?”
“…..” de moeder aarzelde.
“Ga dan nu al samen met hem fietsen. Zo krijg jij een indruk van wat hij aankan en wat niet en kun je onderweg verkeerssituaties bespreken. Zo help je hem langzaam zelfstandig en zelfredzaam in het verkeer te worden. Hij doet onder jouw begeleiding ervaring op en jij krijgt meer vertrouwen”
De moeder lachte, ik kreeg gelijk. Ze beloofde in de meivakantie het kinderzitje voor haar jongste kind op de fiets te monteren zodat ze na de vakantie met z’n drieën op de fiets kunnen gaan. Mooi, want zo doet ook het jongste kind al de eerste verkeerservaring op.
Ik geef graag verkeersles op scholen, maar de rol van ouders is zoveel belangrijker dan zij zich zelf realiseren.
